Fábula dé ove albá errante
Máne pástor it cum ovibus et cane suó in campum, quis apud víllam dominí
eius situs est. Pánem sécum fert sed nón aquam, quod aquam é rívó bibere
solet. Aqua in rívó púra et frígida est nam vér est ac áér frígidus
est.
Pástor ad campum advénit ac arborem altam intuétur in quá umbrá iacére
vult nam fessus est. Pástor iubet canem suum ovés serváre et dormit. Ecce,
quod audit? Canem suum látráre audit ergó excitat et surgit. Faciem suam
aquá é rívó lavat atque ovés numeráre incipit. At úna ovis abest! Pástor
metuit nam lupum híc esse putat. Prope campum silva est ubi lupí occultant
opperientés ovés errantés. Pástor ovem suam albam vocat et canem suum iubet
ovem reperíre.
Canis vestígia ovis reperit et silvam petit. Dum canis látrat, ovis in silvá
currit erráns et báláns nam ipsa in silvá verétur. Canis ovem bálántem
audit et spectat. Ovis laetáns ad pástorem accurit quí eam complectitur et
inquit: „Tu es minima ovis mea. Mécum es!“ 
Pástor ovem sánam esse gaudet.
Pauló post vesper est. Pástor ad víllam egreditur ubi dominus eius pástorem
suum opperitur atque eam salútat: „Salvé, pástore!“
„Salvé, domine!“ inquit pástor. „Quómodo sé habés domine?“
„Bene sé habeó, sed líberí improbí sunt et magistró suó sevéró
párére nón volunt. Eós nunc puníre necesse est. Ergó puerí ovés técum
in campum ferre possunt. Cum magistró in lúdó esse nón volunt, pástorí in
campó quinque diés servíre possunt.“
Pástor rídet et dominum suum bonum patrem esse putat ac ab eó abit.
Nox advenit et omnés iam in cubiculís suís fenestrís clausís cubant.